Raphael Saadiq (US) support act Wayi Neo-Soul Het Depot Leuven (28-09-2019) reporter & photo credits: Freddie info organisatie: Het Depot info artist: Raphael Saadiq - Wayi © Rootsville 2019

We schrijven juli 2009 en waren als enig Belgische media voor de derde maal uitgenodigd op "Blues Passion Cognac". Een weekje Frankrijk met toen op de affiche namen als Ryan Shaw, James Hunter, Darrel Nulisch, Tim Lothar Peterson, Cedric Burnside & Lightnin' Malcolm, Theodis Ealy, The Soul of John Black, Dallas Frasca, Filmore Slim, Lou Pride, Walter 'Wolfman' Washington, Jackie Payne & Steve Edmonson, Dwayne Dopsie & The Zydeco Hellraisers, maar ook met headliners als Susan Tedeschi en B.B. King. Het commerciële indachtig verschenen er op de affiche van "Blues Passion Cognac" ook meer en meer namen die geen affectie hadden met de blues zoals toen een stoïcijnse "Duffy" en stond daar ook op de affiche ene "Raphael Saadiq". Het was nog de periode dat we na de deur te hadden toegetrokken op de "25th Anniversary Blues Peer" ons in zeven haasten richting Cognac begaven voor een weekje met als regionale drank een "Cognac Tonic" en als gezelschap de meute van "Gevarenwinkel". Het jaar ook na de ontdekking van Willie King op "Blues Passion" die in 2009 helaas al was overleden en zo aldaar nog een postuum eerbetoon kreeg.

photo Raphael Saadiq 2009 (Blues Passion Caognac) © Rootsville

Een periode ook dat we nergens anders oog en oor voor hadden dan de blues met als uitzondering onze rootsrockers de "Seatsniffers". We hadden van deze "Raphael Saadiq" toen nog nooit gehoord maar daar zou dat jaar wel verandering in komen. Het "Blues Paradise" was volledig in duisternis omhuld en we waren nog aan het nagenieten van Susan Tedeschi en een "Gognac Tonic" toen we door het enthousiasme van de "MC" terug naar het grote podium werden gelokt. In een afgestreken driedelig pak verscheen toen "Raphael Saadiq", wervelend en met een perfecte timing voor choreografie, die als het best kon worden vergeleken als een mix van een James Brown en Prince. Het werd een stevige set zonder ook maar één zwak moment. Nogal logisch dat we vorig jaar ons wilden poseren aan "Het Depot" maar helaas werd toen de volledige "concert tour" geannuleerd zoals nu nog maar pas ook die van John Mayall.

28 oktober 2019 en dus 10 jaar later zouden we nu dan toch de kans krijgen om te zien of deze "Raphael Saadiq" nog niets van zijn energieke beleving heeft ingeboet en staan we dus terug aan de deuren van "Het Depot". Destijds in 2009 was het zijn "The Way I See It Tour" nu is er deze "Jimmy Lee Tour" met als introductie het pas verschenen album "Jimmy Lee" (album report). Dit 5de studio album van "Rahael Saadiq" kwam tot stand door van de tragische dood van zijn oudste broer "Jimmy Lee" als gevolg van overmatig heroïne gebruik.

Voor een grote meneer komt een support act en die is hier vanavond in "Het Depot" weggelegd voor een grote R&B madam uit het Antwerpse in de persoon van Sarah Mulowayi aka "Wayi". Een solo act die je als daadwerkelijk solo kan omschrijven want zo wordt "Wayi" enkel begeleid door een gitarist van wie ze helaas de naam is vergeten te vermelden. Deze Wayi passeerde ook in 2011 in "The Voice" en haar debuutalbum "Love In Progress" was meteen een schot in de roos. Een album met als single "Insecure" als voorbode.

Links en rechts wordt deze "Wayi" vergeleken als een Belgische versie van Beyouncé maar dat zal me allemaal worst wezen want deze exotische schoonheid heeft een stem als een klok en hoeft niet vergeleken te worden. Haar intrede hier vanavond is met "The Way I Am" en als dit haar eigenheid is zijn we daar met z'n allen dik tevreden over. Je kan meteen spreken van een hoogtepunt in de Belgische R&B scène.

Met nummers als "Temporary" en "Rather Hear You Lie" hoef je geen orkestratie want de stemintonatie van deze "Wayi" is bijzonder puur en krachtig genoeg om het op haar eentje te doen. Met haar single "Insecure" was de intieme sfeer hier in "Het Depot" meteen op zijn plaats. Een hoogstandje voor mezelf werd het nummer "Fallin' For You" dit mede door de jazzy gestemde akoestische gitaar. De gevraagde sing-a-long kon echter wel wat beter...

Tijd dan voor de hoofdact, tijd voor "Raphael Saadiq". Mijn eerste gevoel bij het beluisteren van het album "Jimmy Lee" was een beetje wisselvallig, die energieke Raphael Saadiq was niet meer. Het had uiteraard ook te maken met dat verlies van zijn oudere broer "Jimmy Lee" wat nu niet meteen een positief signaal was voor hem.

Volledig in het duister en zelfs nog volledig gehuld in het zwart opende hij met "Sinners Prayer". Raphel hield het bij een mix van vocaal en het bespelen van zijn "pop art" gepimpte six string waardoor de orkestmeester bijzonder allert moest blijven. Net voor "Something Keeps Calling" kregen we een lange intro waarbij het ganse familie verhaal werd uitgesponnen, dit met de nodige dramatiek maar met hier en daar ook een vleugje humor.

Ik had ook meteen door dat het ganse concert in de sfeer zou verlopen van drugs maar ook van liefde. Ook de klaagzang over de maatschappij werd hier niet onder stoelen of banken gestoken, getuige daarvan was "Keep Marching". Stelesmatig zagen en hoorden we ook een glimp van de oude, of moeten we zeggen jonge, Raphael Saadiq.

Na "Love That Girl" kregen we gelukkig ook nog een bloemlezing uit zijn arsenaal met een uitgepsonnen medley van nummers als "D'Angelo", "Soul Sista" en "Dance Tonight" en namen we afscheid van een man nog steeds verbitterd en in verdriet maar helaas...the show must go on! In de foyer was het nu terug de beurt aan "DJ Kwak", zonder Kwik en Kwek wel te verstaan ;-)